“WÍE BÈN IK??” – Zelfinzichten –

Aangeboden door Astrid

“Veilig.
Veilig ben je (pas) als je jezèlf leert kennen.
Veiligheid vind je niet in/bij een ander; Ondersteuning wèl als jíj dat toestaat is mijn ervaring.
Pas als ik me veilig genoeg voel in mijzèlf durf ik een ander tóe te laten.

Vertrouwen.
Vertrouwen op mijn Eigen Kunnen, dáár komt het op néér en díe Beweging zul je op Eigen Kracht néér moeten zetten.
Daarbij is Spiegelwerking vàn en náár anderen èrg belangrijk, om je Eigenbeeld bij te stellen c.q. helder te krijgen.

Alles wat je bereiken wilt zal uit jezelf gebóren moeten worden, anders ís het er niet.
Jíj boort je Eigen Potentieel aan door in jezelf te (leren) Gelóven, beetje bij beetje, stapje voor stapje, voetje voor voetje en wàt een HEL is dat soms.
Het zompige zuigende MOERAS van Negatief Zelfbeeld met daaruit voortvloeiend Zelf-medelijden is zó in staat je te wurgen als je níet oplet.
Het kost je ALLES dit te bereiken: jij en ik spreken uit ervaring.
Maar het gaat je lukken als je blíjft Geloven en Vertrouwen in jezelf/de Liefde GOD ’s/de Weg te gáán.
Ook al zit het níet méé, tòch dóórgaan, dóórgaan, dóórgaan, like Churchill said: “Never, never, nèver give up!!”
Hóe vaak ik het Bijltje er niet bij néér wilde gooien: níet te tellen.
Ik ben níet zo ’n mens die altijd al geloofde en vertrouwde, no way!!
Dàt heb ik ècht moeten léren want mijn Angst leidde mij.. en dat is het grootste deel van mijn Leven angst-aanjagend en dus allesbepalend geweest!
Wàt blijft er te wensen over als je níet léven wilt.. je bent dan alléén nog maar radeloos.. en niet méér dan dàt.
Van dááruit vàlt er niet te bouwen; ècht niet!
Eén stap vooruit, twee terug, soms nòg twee terug, pauze, stilte..
En héél langzaam komt daar dan Licht, beetje bij beetje, Sprankje voor Sprankje..
Het kàn dus wèl; àls je maar dóór blijft modderen en níet opgeeft.

Járenlang ben ik blind geweest, èrg blind.
Hóeveel Pijn heeft me dat gedaan en níet alleen mezelf..

Hóe afgestompt lééf je dan, met een plaat voor je hoofd..
Je denkt alles te wéten maar je weet níets, helemaal niets!..

Op een Dag word je wakker, alles doet Pijn, letterlijk en figuurlijk: je lichaam wil/gaat reageren op wat gewéést is en wil haar Vrijheid (van Leven) terug.
En ja, dàt moment is nú aangebroken: weer opstaan en in jezèlf gelóven, van jezelf uitgaan.. dàn zie je het LICHT!
En kom je weer tot Leven.
Alleen zó ben je veilig; alleen zó, op DIE Manier in het Leven staand, kunnen anderen je tegemoet komen, alleen zó wordt SAMEN (weer) geboren, alleen zó word je/ben je (weer) ziende: terug naar het Begin, de Basis, de Bron!
De Afsluiting afsluiten en weer opengaan: je (opnieuw) beschikbaar stellen voor de (hele) Wereld, voor allen die met jou verbonden zijn en dat is iedereen!

Je mag er Zíjn.
Je hoeft niets te veranderen, helemaal niets.
Verandering ontstaat vanuit Evenwicht, telkens een beetje méér..
Want Evenwicht betekent léren leven met jezèlf, elke Dag een Stapje verder..
Het Leven op Aarde houdt ín leren inzien èn ervaren wat Evenwicht ís en wat voor Gevolgen dat heeft, voor Alles wat leeft en uit Liefde bestáát.

Dàt wou ik je maar even zèggen..

De Aarde helpt ons daarbij..
Alles is zó Prachtig samengesteld dat werkelijk waar Alles wat leeft Evenwicht ín zich draagt en je ernaar terugbrengt als je ervan afwijkt, het “even vergeet”.

Is dàt niet Bijzonder?..

Ik weet niet hoe mijn Leven verder gaat (niemand natuurlijk).
Ik bedoel maar te zeggen pas als ik een beetje weet hóe ik in elkaar zit en wíe ik bèn kan ik volgende stappen maken.
En op dit moment weet ik niets, dat is heel onbestendig maar óók dankbaar: nog héél even schuilen vóórdat die Grote Onafwendbare Wending dáár is en mij dan éérst zoveel Kopzorgen bezorgt omdat ik zó zal moeten wennen aan het Feit dat ik (weer) tot Leven gekomen ben, pfff..

Ik vind géén exacte Woorden voor alles wat ik je zeggen wil.
Ik bedoel daarmee Woorden kunnen niet alles Duidelijk maken wat ik waarneem, alleen bij Benadering, en dat frustreert me soms: ben ik wel Duidelijk genoeg?..

Maar ik besef óók dat ieder mens een Eigen “Insteek” heeft die ik niet verànderen kan (èn màg!)
Dat hóeft ook niet want iedereen staat op zichzelf en dàt moeten wij acceptéren willen wij de ander tóe kunnen laten.

Samen.
Ons contact is een Vorm van Samen en dàt is góed.
Verbind er géén Consequenties aan, het ÍS gewoon en zó is het ook bedoeld.

Liefde is Tijdloos, Liefde is Vormloos en kent dáárom zoveel Vormen: het maakt haar Ongevaarlijk en Aanvaardbaar omdat zij op díe Manier voor iedereen Toegankelijk is.

Héél veel liefs,
met een Innige Omhelzing,

Astrid.

23.03.20
06.46 uur

 

uit: “Alles wordt Nieuw”