Aangeboden door God en Zijn Helpers

“Lieve Mensen,

Wàt is GELÓVEN?

Wíe kan dáár een Antwoord op geven?

Geloven is zéér uitgebreid; Geloven beheerst ons hele Leven.

Want je Gelóóf dat creëer je zelf en heeft alles te maken met Zelfvertrouwen en Zelfacceptatie.

Mensen die géén Zelfacceptatie kennen kunnen moeilijk Geloven en kennen géén tot weinig Hoop in hun Leven.

Want Zelfacceptatie “dwingt” een Mens tot Positiviteit, anders redt men het niet in het Leven en krijgt men nóóit een Gezonde Kijk op zichzelf.

Velen van ons hebben hiermee te kampen; Gebrek aan Geloof, dus Gebrek aan Blijdschap.

Gebrek aan Duidelijkheid, waardoor Gebrek aan Inzicht.

En dat leeft zwaar.

Zwaarder dan de Bedoeling is en wàs.

Want de Mens in zijn Puurheid is goed genoeg om te leven.

Helaas is de Mens zichzelf in de loop van de Tijd behoorlijk kwijtgeraakt en is er véél dubben en piekeren voor in de plaats gekomen.

Een Mens wil zó graag een Vinger in de Pap hebben om “normaal” te kunnen leven.

Maar wat ís normaal leven?

Ons inziens is normaal leven jezelf de Vrijheid geven.

Jezelf de Vrijheid geven om je goed te kunnen voelen.

Dusdanig goed dat je weer verder kunt ondanks àlles wat toch iedere keer weer je Pad kruist.

Want dat is voor ons Mensen niet gering immers de Aarde is een Leerschool?

Dus kom je iedere keer wéér Weerstand tegen om je te sterken en om zichtbaar te worden.

En daarmee bedoelen we: je Ware Gezicht laten zien.

Je Masker wegnemen en zeggen:

“Hier bèn ik. Dit ben ík, zonder Franje.

Ik ben gewoon MENS.”

En Mensen maken Fouten.

Gewoon omdat ze léren moeten en moeten begrijpen dat dit bij het Aardse Leven hoort.

Maar de meesten verzetten zich zo.

Zij willen Perfect zijn om zo het Goede Voorbeeld te kunnen geven.

Maar zo werkt dat niet.

Een Mens is onlosmakelijk verbonden met Levenslessen; met de Leerschool van het Leven en daar heb je wel degelijk Geloof bij nodig anders hou je het niet vol.

De Perfectie moet uitgebannen worden: de Enige Remedie om Mens te kunnen zijn.

Mensen zijn véél te streng voor zichzelf.

En dat doet Pijn want zó blíjf je vechten.

Vechten in jezelf voor Genoegdoening en die is dan, door de opgebouwde Spanning, ver te zoeken.

Mensen, wij moeten loskomen van ons Verleden want dàt nekt ons nog zo.

Het Verleden heeft ons véél gegeven maar heeft ons óók veel Verdriet bezorgd.

Verdriet en Onrust, waardoor veel Onzekerheid.

We moeten léren anders te kijken naar onszelf.

Met méér Liefde, vanwege onze Inspanningen.

Vanwege onze Inspanningen om het Leven de Baas te worden.

Mensen, het Leven wórden wij nooit de Baas.

Wij kunnen ons wèl dusdanig ontwikkelen dat het Leven óns niet meer de Baas is.

En dan doelen we op de Onderdrukking die in zoveel Levens zo duidelijk aanwezig is en nog lang zal zíjn.

Het Keurslijf van vroeger, de zogenaamde “Weelde” als je je aan de Maatschappelijke Reglementen houdt.

Want dít is een Schijnwereld, een Wereld die eerder kapot maakt dan verrijkt en doet genieten.

Wat zó belangrijk is is de Vrijheid van de Mens; de daadwerkelijke Vrijheid.

De Vrijheid om volledig jezelf te zijn, ongeacht de Situatie en de Perso(o)n(en) waarmee je te maken hebt.

En dat is een moeilijke Opgave.

Want wij hebben geleerd ons te richten naar anderen; doe je dat níet dan loop je uit de Maat, met alle Gevolgen van dien.

Dan word je aangekeken op je Gedrag en volgens de “Meute” hoor je er dan níet (meer) bij.

Het is héél moeilijk om je Eigen Wereld op te bouwen.

Want als je gewend bent om afhankelijk te zijn van andere Mensen en díe dus op de Eerste Plaats in jóuw Leven zet dan heb je zo héél dringend Bevestiging nodig.

Bevestiging van die anderen die – gewild en ongewild – jouw Leven bepalen.

Daar moet je vanàf.

Dat maakt ziekelijk verwend en emotioneel zeer instabiel, want je leeft op de Energie van een ander.

En dat doet Pijn want je kunt dan zèlf geen Keuzes maken en komt dus niet tot Zelfontplooiing, waardoor je met een Kokervisie door het Leven moet blíjven gaan.

Dan kun je jezelf niet waarderen want je ziet jezelf dan níet stáán.

Dat leidt er op den Duur toe dat een Negatieve – naar jezelf gerichte – Denkspiraal je Leven gaat beheersen en van daaruit te leven zorgt voor Afbraak.

Vele Mensen lijden hieronder en dit heeft óók tot Gevolg dat zich vele Ziekten kunnen openbaren.

Want wie zichzelf vergiftigt – “ik ben niet belangrijk” – verzwakt steeds meer en méér.

Eerst geleidelijk aan, maar later in een ras Tempo want de Kruik gaat zolang te water totdat zij breekt.

Dit klinkt somber en dat ís het ook.

Mensen moesten eens wéten hoe het óók ànders kan.

Met zoveel méér Vreugde en zoveel méér Geluk: het is maar nèt wat je jezèlf gunt.

Maar langzaam maar zeker wordt de Mens wakker.

Door de Pijn en het Verdriet ontstaan in hun Leven worden zij door Schade en Schande wijzer en dàt léért hen.

Dat leert hen ein-de-lijk eens hun Mond open te doen en de ander van Repliek te dienen.

Want dat màg namelijk.

Wij hoeven ons niet altijd te vermannen; dat stáát nergens.

Emoties zijn juist brood-nodig om de Mens tot leven te brengen; zonder emoties is een Mens uitdrukkingsloos en is er géén Kontakt met anderen mogelijk.

Want een Mens drijft op Emoties.

Emoties zijn bedoeld om de Mensheid duidelijk te maken waar je mee zít; om te laten zien wat je beroert en daar dan Inzicht in te krijgen.

In je eentje valt dat níet mee; een Luisterend Oor is in deze zéér nuttig om met je Eigen Opbouw bezig te kunnen.

Want door Ventilatie zíe je weer helder en komt er Rust.

En vanuit die Rust kun je weer helder Denken en je Gevoel raadplegen.

Het is níet eenvoudig om Mens te zijn als je je niet durft te bewegen.

Als je altijd maar verkrampt – met kromme Tenen – moet leven uit Angst dat je tekort doet of tekort kómt.

Want Afwijzing is het ergste wat een Mens kan overkómen.

Tenminste, zoals de Mèns denkt.

De afhankelijke Mens, die zichzèlf (nog) niet waarderen kan.

Want dàn is Afwijzing je “Graadmeter”, je Richtlijn, je Sturing.

Want dan is die Ànder jóuw Veiligheid en dàt is Levensgevaarlijk!

Dat betekent dat je je Leven uit Handen geeft en zelf niet aan de Beurt komt.

Dat betekent dat een Ander je kan Maken òf Breken…

Lieve Mensen dat is geenszins de Bedoeling.

Wíj moeten léren onszèlf weer onder Ogen te zien en dat is níet eenvoudig na onze “Programmering” van huis uit.

Want dáár ligt/lag de Kern van ons Leven, lieverds.

En dat geldt voor íederéén.

Wat níet wil zeggen dat het ons bewust is aangedaan,

o nee: het is een Karma waar we nú pas met zijn allen aan kúnnen en mógen werken en daardoor (weer) vrijer worden.

Pas nú durft de Mensheid weer te ontdooien en zijn Eigen Vrijheid op te zoeken; pas nú.

En dat is héél schokkend, zéker voor de Omgeving.

Als jíj je ineens bewust wordt van jezèlf dan gebéurt er wat.

Dan ga je Afscheid nemen van Mensen die jou dan niets meer te vertellen hebben, met àlle Gevolgen van dien.

Men wordt Boos op je, men begríjpt je niet (meer).

En dàt heet Loskoppelen.

Dàn wordt het Zaak dat je bij jezelf blijft en durft te staan voor wat jíj uitdraagt, voor hoe jíj de Wereld ziet.

Je hebt het Recht om je Eigen Mening te verkondigen:

niemand mag jou dit afnemen.

Je hebt het Recht om (weer) vanuit jezelf te leren leven.

Dat heeft niets met Egoïsme te maken; dat heeft alles te maken met Zelfbewustwording en de Uitvloeiselen dáárvan.

Je Eigen Plekje weer ín te durven nemen om je juist dàn te kunnen voegen naar en mèt andere Mensen.

Want dàn ga je niet verloren.

Dàn kun je andere Mensen pas ècht bereiken en wordt de “Scheiding” duidelijk: “jíj wèl in mijn Leven, jíj níet.”

Je kúnt niet de hele Wereld te Vriend houden; NÓÓIT.

Want dat wordt je Eigen Doodvonnis: je Eigen Energie wordt afgebroken doordat je te véél weggeeft en zèlf niets aan durft te pakken.

Daardoor blijf je niet in Balans en komt er een Kink in de Kabel: méérdere zelfs.

En zó kun je niet door blíjven vechten: op een Dag móet er Rust komen waardoor Leven weer mogelijk is.

In deze Tijd komt er véél Helderheid; gelukkig maar.

De Tijden mogen veranderen en er komt méér Openheid; óók onder en tussen de Mensen.

Deze Stroming valt ook niet meer te stòppen want het dient de Ontwikkeling van de Mens en deze móet – om de Mens in Leven te houden – ook “gewoon” dóórgaan.

Mensen moeten een Doel voor Ogen hebben; Mensen moeten zich (weer) nuttig gaan voelen.

En iedereen kàn dat; iedereen heeft Recht op zo’n Plekje.

En als je er je Best voor doet ontstáát dat Plekje óók.

Lieve Mensen, we moeten de Eenvoud voor Ogen houden want dàt geeft ons weer Kracht.

Niet meer op je Tenen hoeven lopen, maar je Ware Gezicht te kunnen laten zien zonder erop afgerekend te worden.

Want Mensen die jou níet waarderen kijken in een Spiegel.

Een Spiegel die eerlijk is en waar ze níets tegen kunnen dóen: het is de Loop van het Léven.

En dat doet zéér, dat maakt bóós, zéér boos.

Want Mensen die in een Schijnwereld leven willen de Waarheid níet boven Tafel hebben.

Want dàn zijn ze bang dat ze “herkend” worden en níet meer acceptabel zijn.

Maar het Tegendeel is waar.

Juist het blootleggen van oude Kwesties leidt tot Groei en Dankbaarheid, óók jegens elkáár, en ook al gá je dan niet meer samen verder, je kunt bepaalde Periodes in je Leven dan wèl afsluiten en juist dáárdoor weer verder gaan.

En dàt is zo belangrijk, liefste Mensen, dat u uzelf dàt gunt:

dàn ben je eerlijk, dàn ben je oprecht.

Onthóud dat.

Het heeft géén Zin om een ander te blíjven beschuldigen van jouw Ongeluk waarin zij betrokken waren want ieder heeft Part èn Deel.

Want àlles heeft te maken met Wisselwerking; hóe Mensen op elkaar reageren in het elkaar de Ruimte geven.

De Machtsstrijd leidt altijd tot Negativiteit.

De Machtsstrijd – ik moet sterker zijn dan jij – doet Mensen juíst het Onderspit delven en dàt geeft een Hoop Pijn en Verdriet.

Bij Machtsstrijd zul je elkaar uiteindelijk lòs moeten laten, goedschiks of kwaadschiks.

Bij Machtsstrijd is er géén Leven SAMEN meer mogelijk omdat het Vertrouwen dan zoekraakt.

Het Vertrouwen dat een Mens zó nodig heeft om zèlf te kunnen leven en zichzelf te kunnen worden.

Mensen, dit Verhaal is uw Levensbasis.

En als het híer aan schort ontstaat er áltijd Strijd.

Dat is géén Verwijt; dat is een Conclusie.

Er is al zóveel over geschreven, maar in àlle Eenvoud gezegd:

“IK ÉÉRST. En dàn pas een Ander.”

Want vergeet je jezelf, dan vergeet je een Ander.

Als je géén Zicht krijgt op je Eigen Pijn en Verdriet dan beschadig je een Ander want dàt is dan Logica:

je weet de Weg te gáán dan immers niet om er op gezonde Wijze Afstand van te kunnen doen??

Dit Verhaal is een Oppepper, een Reminder.

Voor de Mensen onder ons die het er weer moeilijk mee hebben en dat zijn wij ALLEMAAL.

Want zó snel is dit Leed niet geleden; daar gaat geruime Tijd overheen.

Maar, lieve Mensen, er kòmt Verandering.

Voor u allemáál als u dat wilt.

Vakantie houden is er in dàt Opzicht niet bij, omdat het “Gevaar” elke Dag op de Loer ligt.

Omdat wij elke Dag lerende zijn en dat liegt er níet om.

Elke Dag zullen wij Hobbels tegenkomen die wij moeten overwinnen; elke Dag zullen wij Keuzes moeten maken die ons verder zullen helpen òf níet; het is maar nèt hoe je er naar kíjkt…

Mensen, neem dit ter Overdenking mee; dat het u moge sterken, dat u Duidelijkheid moge krijgen; keer op keer op keer.

Want het Leven in een Gevangenis ís niet prettig; als de Vrijheid verdwenen is is het Leven zo nutteloos.

Lieve Mensen, wéés uzèlf want het wórdt u gegéven.

Met een Warme Groet,

uw Vader in de Hemel.”

11.06.08

09.15 – 10.47 uur

Bijenwastekening gemaakt door mij: “Flonkering” 09.02.21